De visie waar ik voor sta:
Waarheid boven comfort

De huidige journalistieke in Nederland is in mijn beleving een verlengstuk van de macht geworden.

De regering wordt weliswaar gewantrouwd door de journalisten in Den Haag — ik ken ze persoonlijk,
ik heb er jarenlang mee gesproken — maar de instituties, dáár geloven ze heilig in.

Om het beeld scherp te zetten:
ze wantrouwen Mark Rutte, maar vertrouwen Jaap van Dissel.
Ze wantrouwen Rob Jetten, maar vertrouwen de klimaatwetenschappers.
Het is hét patroon dat ik overal in de journalistiek zie terugkeren.

“Oh, het komt van het RIVM — dus het zal wel kloppen.”
Maar niemand vraagt zich af hóé het onderzoek precies is gedaan, welke aannames er in zaten,
of welke belangen meespelen. Alsof instanties een soort moreel vacuüm zijn waarin macht niet bestaat.

Ja, veel van die organen zijn ooit opgericht om onafhankelijk onderzoek te doen, los van de politiek.
Maar ondertussen komen hun geldstromen van dezelfde overheid die ze horen te controleren of
bij te sturen. En dat maakt ze er onderdeel van.

De journalistiek is verpolitiseerd. Waar politici logischerwijs zeggen wat mensen willen horen,
doen veel media tegenwoordig precies hetzelfde — maar dan voor hun eigen achterban.
En weet je wat? Ik heb er nog begrip voor ook.

Wie heeft niet de angst om donateurs te verliezen, of om ze af te schrikken?
Zo is er een nieuwe censuur ontstaan: niet van boven, maar vanuit onder.

Ik heb het van dichtbij gezien. Iedereen roept dat hij de waarheid zoekt, maar weinigen willen het horen.
En ja, het volk draagt ook zélf de schuld. Hoevaak worden donaties wel niet opgezegd van initiatieven
die even iets brengen wat niet strookt met de visie van de kijkers?

Waarheid is geen bestelling van bol.com, maar een brief van de belastingdienst:
Je zit er eigenlijk niet op de wachten.

Binnen redacties hoor je dan:
“We moeten het stap voor stap brengen, anders schrikken mensen.”

Alsof Julian Assange ooit zei:
“Laten we de oorlogsmisdaden in Irak niet publiceren, het publiek kan het niet aan.”

De waarheid kent geen concessies.
Ze ís wat ze is.

Met KrispijnPunt wil ik terug naar journalistiek als daad van moed.
Niet als comfort, niet als de marketing van meningen, maar als confrontatie met wat echt is.
Mijn mini-docu’s moeten pijn doen en de confrontaties ook.

Maar niet alles wat pijn doet, hoeft pijn te doen.
Soms is pijn ook vermakelijk met een vleugje ironie, cynisme -
de waarheid is óók infotainment voor de cynische medemens.

Daarom zit PijnPunt in de naam — het deel van mijn werk waar ik precies dát blootleg wat liever wordt verzwegen. De plekken waar het schuurt, waar iets wringt, waar men liever wegkijkt of vergeet. De pijn is niet het probleem — het zwijgen erover wél.

Uiteraard met respect, uiteraard met fatsoen - máár wel radicaal.
En als dat mensen afschrikt, dan is dat prima zo.

Want zodra je onderhandelt over waarheid is de journalistiek geen waakhond meer,
maar een huisdier.

Sluit je hieronderaan!